| شه هم قبول کردش گفتا تو بر بدان جا | پیغام ما ازیرا طوطی خوش نوایی | |
| پس ساز کرد ره را همراه شد سپه را | در پیش کرد مه را از بهر روشنایی | |
| منزل به منزل آن سو می‌شد چو سیل در جو | سجده کنان و جویان اسرار اولیایی | |
| چون موسی پیمبر از بهر خضر انور | کرده سفر به صد پر چون هدهد هوایی | |
| چون پر جبرئیلی کو پیک عرش آمد | تا زان سفر دهد او احکام را روایی | |
| مه کو منور آمد دایم مسافر آمد | ای ماه رو سفر کن چون شمع این سرایی | |
| هر حالتت چو برجی در وی دری و درجی | غم آتشی و برقی شادی تو ضیایی | |
| کوته کنم بیان را رفت آن رسول آن جا | چون برگ که کشیدش دلبر به کهربایی | |
| ما چون قطار پویان دست کشنده پنهان | دستی نهان که نبود کس را از او رهایی | |
| این را به چپ کشاند و آن را به راست آرد | این را به وصل آرد و آن را سوی جدایی | |
| وصلش نماید آن سو تا مست و گرم گردد | و آن سوی هجر باشد مکری است این دغایی | |
| دررفت آن معلا در شهر همچو دریا | از کو به کو همی‌شد کای مقصدم کجایی | |
| جوینده چون شتابد مطلوب را بیابد | ما آگهیم که تو در جست و جوی مایی | |
| شد ناگهان به کویی سرمست شد ز بویی | عقلش پرید از سر پا را نماند پایی | |
| پیغام کیقبادش جمله بشد ز یادش | کو دانش رسولی تا محفل اندرآیی | |
| چل روز بر سر کو سرمست ماند از آن بو | حیران شده رعیت با میرهای‌هایی | |
| نی حکم و نی امارت نی غسل و نی طهارت | نی گفت و نی اشارت نی میل اغتذایی | |
| زو هر کی جست کاری می‌گفت خیره آری | آری و نی یکی دان در وقت خیره رایی | |
| کو خیمه و طویله کو کار و حال و حیله | کو دمنه و کلیله کو کد کدخدایی | |
| سیلاب عشق آمد نی دام ماند نی دد | چون سیل شد به بحری بی‌بدو و منتهایی |