تو چرا جمله نبات و شکری | تو چرا دلبر و شیرین نظری | |
تو چرا همچو گل خندانی | تو چرا تازه چو شاخ شجری | |
تو به یک خنده چرا راه زنی | تو به یک غمزه چرا عقل بری | |
تو چرا صاف چو صحن فلکی | تو چرا چست چو قرص قمری | |
تو چرا بیبنه چون دریایی | تو چرا روشن و خوش چون گهری | |
عاقلان را ز چه دیوانه کنی | ای همه پیشه تو فتنه گری | |
ساکنان را ز چه در رقص آری | ز آدمی و ملک و دیو و پری | |
تو چرا توبه مردم شکنی | تو چرا پرده مردم بدری | |
همه دلها چو در اندیشه توست | تو کجایی به چه اندیشه دری |