وقت آن شد که کار دریابیم | در شتاب است عمر بشتابیم | |
دیدهی حرص و آز بر دوزیم | پنجهی زهد و زرق برتابیم | |
ما گدایان کوی میکدهایم | نه مقیمان کنج محرابیم | |
نه ز جور زمانه در خشمیم | نز جفای سپهر در تابیم | |
نه اسیران نام و ناموسیم | نه گرفتار ملک و اسبابیم | |
بندهی یکروان یک رنگیم | دشمن شیخکان قلابیم | |
گرد کوی مغان همیگردیم | مترصد که فرصتی یابیم | |
با مغان بادهی مغانه خوریم | تا به کی غصهی زمانه خوریم |
□
هر که او آه عاشقانه زند | آتش از آه او زبانه زند | |
عشق شمعی از آن برافروز | شعله چون بر شرابخانه زند | |
می درآید به جوش و هر قطره | عکس دیگر بر آستانه زند | |
هر که زان باده جرعهای بچشید | لاف مستی جاودانه زند | |
بندهی آن دمم که با ساقی | شاهد ما دم از چمانه زند | |
با حریفی سه چار کز مستی | این کند رقص و آن چغانه زند | |
خیز تا پیش از آنکه مرغ سحر | بال زرین بر آشیانه زند | |
با مغان بادهی مغانه خوریم | تا به کی غصهی زمانه خوریم |
□
عقل با روح خودستائی کرد | عشق با هر دو پادشائی کرد | |
از پس پرده حسن با صد ناز | چهره بنمود و دلربائی کرد | |
ناگهان التفات عشق بدید | غره شد دعوی خدائی کرد | |
کار دریافت رند فرزانه | رفت و با عشق آشنائی کرد | |
صوفی افزوده بود مایهی خویش | در سر زهد و پارسائی کرد | |
هجر بر ما در طرب در بست | وصلش آمد گره گشائی کرد | |
خیز تا چون ارادتش ما را | سوی میخانه ره نمائی کرد | |
با مغان بادهی مغانه خوریم | تا به کی غصهی زمانه خوریم |
□
عشق گنجیست دل چو ویرانه | عشق شمعیست روح پروانه | |
در بیابان عشق میگردد | روح مدهوش و عقل دیوانه | |
دست تا در نزد به دامن عشق | ره به منزل نبرد فرزانه | |
خرم آن عارفان که دنیا را | پشت پائی زدند مردانه | |
آدم از دانه اوفتاده به دام | آه از این دام وای از آن دانه | |
عمر در باختیم تا اکنون | گه به افسون و گه به افسانه | |
بعد از امروز گر به دست آریم | دامن یار و کنج میخانه | |
با مغان بادهی مغانه خوریم | تا به کی غصهی زمانه خوریم |
□
عقل را دانشی و رائی نیست | بهتر از عشق رهنمائی نیست | |
طلب عشق و وصل ورزیدن | کار هر مفلس و گدائی نیست | |
نام جنت مبر که عاشق را | خوشتر از کوی یار جائی نیست | |
پای در کوی زهد و زرق منه | کاندر آن کوی آشنائی نیست | |
بر در خانقه مرو که در او | جز ریائی و بوریائی نیست | |
پیش ما مجلس شراب خوشست | مجلس وعظ را صفائی نیست | |
راه میخانه گیر تا شب و روز | چون در اسلامیان وفائی نیست | |
با مغان بادهی مغانه خوریم | تا به کی غصهی زمانه خوریم |
□
آه از این صوفیان ازرق پوش | که ندارند عقل و دانش و هوش | |
رقص را همچو نی کمر بسته | لوت را همچو سفره حلقه بگوش | |
از پی صید در پس زانو | مترصد چو گربهی خاموش | |
شکر آنرا که نیستی صوفی | عیش میران و باده میکن نوش | |
خیز تا پیش آنکه ناگاهی | برکشد صبحدم خروس خروش | |
با صبوحی کنان درد آشام | با خراباتیان عشوه فروش | |
رو به میخانهی مغان آریم | باده در جام و چنگ در آغوش | |
با مغان بادهی مغانه خوریم | تا به کی غصهی زمانه خوریم |
□
خیز جانا چمانه برداریم | بادههای مغانه برداریم | |
اسب شادی به زیر ران آریم | و ز قدح تازیانه برداریم | |
بیش از این غصهی جهان نخوریم | دل ز کام زمانه برداریم | |
زهد و تسبیح دام و دانهی ماست | از ره این دام و دانه برداریم | |
شاهد و نقل و باده برگیریم | دف و چنگ و چغانه برداریم | |
پیش زانکه ناگهان روزی | رخت از این آشیانه برداریم | |
یک زمان چون عبید زاکانی | راه خمارخانه برداریم | |
با مغان بادهی مغانه خوریم | تا به کی غصهی زمانه خوریم |