ای کرده به علم مجازی خوی
|
|
نشنیده ز علم حقیقی بوی
|
سرگرم به حکمت یونانی
|
|
دلسرد ز حکمت ایمانی
|
در علم رسوم گرو مانده
|
|
نشکسته ز پای خود این کنده
|
بر علم رسوم چو دل بستی
|
|
بر اوجت اگر ببرد، پستی
|
یک در نگشود ز مفتاحش
|
|
اشکال افزود ز ایضاحش
|
ز مقاصد آن، مقصد نایاب
|
|
ز مطالع آن، طالع در خواب
|
راهی ننمود اشاراتش
|
|
دل شاد نشد ز بشاراتش
|
محصول نداد محصل آن
|
|
اجمال افزود مفصل آن
|
تا کی ز شفاش، شفا طلبی
|
|
وز کاسهی زهر، دوا طلبی؟
|
تا چند چون نکبتیان مانی
|
|
بر سفرهی چرکن یونانی
|
تا کی به هزار شعف لیسی
|
|
ته ماندهی کاسهی ابلیسی؟
|
سرالممن، فرموده نبی
|
|
از سر ارسطو چه میطلبی؟
|
سر آن جو که به روز نشور
|
|
خواهی که شوی با او محشور
|
سر آن جو که در عرصات
|
|
ز شفاعت او یابی درجات
|
در راه طریقت او رو کن
|
|
با نان شریعت او خو کن
|
کان راه نه ریب در او نه شک است
|
|
و آن نان نه شور و نه بینمک است
|
تا چند ز فلسفهات لافی
|
|
وین یابس و رطب به هم بافی؟
|
رسوا کردت به میان بشر
|
|
برهان ثبوت «عقل عشر»
|
در سر ننهاده، بجز بادت
|
|
برهان «تناهی ابعادت»
|
تا کی لافی ز «طبیعی دون»
|
|
تا کی باشی به رهش مفتون؟
|
و آن فکر که شد به هیولا صرف
|
|
صورت نگرفت از آن یک حرف
|
تصدیق چگونه به این بتوان
|
|
کاندر ظلمت، برود الوان
|
علمی که مسائل او این است
|
|
بیشبهه، فریب شیاطین است
|
تا چند دو اسبه پیاش تازی
|
|
تا کی به مطالعهاش نازی؟
|
وین علم دنی که تو را جان است
|
|
فضلات فضایل یونان است
|
خود گو تا چند چو خرمگسان
|
|
نازی به سر فضلات کسان!
|
تا چند ز غایت بیدینی
|
|
خشت کتبش بر هم چینی؟
|
اندر پی آن کتب افتاده
|
|
پشتی به کتاب خداداده
|
نی رو به شریعت مصطفوی
|
|
نی دل به طریقت مرتضوی
|
نه بهره ز علم فروع و اصول
|
|
شرمت بادا ز خدا و رسول
|
ساقی! ز کرم دو سه پیمانه
|
|
در ده به بهائی دیوانه
|
زان می که کند مس او اکسیر
|
|
و «علیه یسهل کل عسیر»
|
زان می که اگر ز قضا روزی
|
|
یک جرعه از آن شودش روزی
|
از صفحهی خاک رود اثرش
|
|
وز قلهی عرش رسد خبرش
|