نبشتست خدا گرد چهره دلدار
|
|
خطی که فاعتبروا منه یا اولی الابصار
|
چو عشق مردم خوارست مردمی باید
|
|
که خویش لقمه کند پیش عشق مردم خوار
|
تو لقمه ترشی دیر دیر هضم شوی
|
|
ولیست لقمه شیرین نوش نوش گوار
|
تو لقمهای بشکن زانک آن دهان تنگست
|
|
سه پیل هم نخورد مر تو را مگر به سه بار
|
به پیش حرص تو خود پیل لقمهای باشد
|
|
تویی چو مرغ ابابیل پیل کرده شکار
|
تو زاده عدمی آمده ز قحط دراز
|
|
تو را چه مرغ مسمن غذا چه کژدم و مار
|
به دیگ گرم رسیدی گهی دهان سوزی
|
|
گهی سیاه کنی جامه و لب و دستار
|
به هیچ سیر نگردی چو معده دوزخ
|
|
مگر که بر تو نهد پای خالق جبار
|
چنانک بر سر دوزخ قدم نهد خالق
|
|
ندا کند که شدم سیر هین قدم بردار
|
خداست سیرکن چشم اولیا و خواص
|
|
که رستهاند ز خویش و ز حرص این مردار
|
نه حرص علم و هنر ماندشان نه حرص بهشت
|
|
نجوید او خر و اشتر که هست شیرسوار
|
خموش اگر شمرم من عطا و بخششهاش
|
|
از آن شمار شود گیج و خیره روز شمار
|
بیا تو مفخر تبریز شمس دین به حق
|
|
کمینه چاکر تو شمس گنبد دوار
|