مرا وصال تو باید صبا چه سود کند
|
|
چو من زمین تو گشتم سما چه سود کند
|
ایا بتان شکرلب چو روی شه دیدم
|
|
مرا جمال و کمال شما چه سود کند
|
دلم نماند و گدازید چون شکر در آب
|
|
جمال ماه رخ دلربا چه سود کند
|
فلک ببست میان مرا ز فضل کمر
|
|
ولیک بیشه شهره قبا چه سود کند
|
هزار حیله کنم من دغا و شیوه عشق
|
|
چو شه حریف نباشد دغا چه سود کند
|
مرا بقا و فنا از برای خدمت اوست
|
|
مرا چو آن نبود این بقا چه سود کند
|
سقا و آب برای حرارت جگرست
|
|
جگر چو خون شد ای دل سقا چه سود کند
|
فلک به ناله شد از بس دعا و زاری من
|
|
چو بخت یار نباشد دعا چه سود کند
|
مگو چنین تو چه دانی بلادریست نهان
|
|
خدای داند و بس کاین بلا چه سود کند
|
چو خونبهای تو ای دل هوای عشق ویست
|
|
مگو که کشته شدم خونبها چه سود کند
|
تو هان و هان به دل و دیده خاک این ره شو
|
|
چو خاک باشی باید علا چه سود کند
|
در آن فلک که شعاعات آفتاب دلست
|
|
هزار سایه و ظل هما چه سود کند
|
هما و سایهاش آن جا چو ظلمتی باشد
|
|
ز نور ظلمت غیر فنا چه سود کند
|
دلا تو چند زنی لاف از وفاداری
|
|
برو به بحر وفا این وفا چه سود کند
|
صفای باقی باید که بر رخت تابد
|
|
تو جندره زده گیر این صفا چه سود کند
|
چو کبر را بگذاری صفا ز حق یابی
|
|
بدانی آنگه کاین کبریا چه سود کند
|
برو به نزد خداوند شمس تبریزی
|
|
فقیر او شو جانا غنا چه سود کند
|