| ز بانگ پست تو ای دل بلند گشت وجود | تو نفخ صوری یا خود قیامت موعود | |
| شنوده‌ام که بسی خلق جان بداد و بمرد | ز ذوق و لذت آواز و نغمه داوود | |
| شها نوای تو برعکس بانگ داوودست | کز آن بمرد و از این زنده می‌شود موجود | |
| ز حلق نیست نوایت ولیک حلقه رباست | هزار حلقه ربا را چو حلقه او بربود | |
| دلا تو راست بگو دوش می کجا خوردی | که از پگاه تو امروز مولعی به سرود | |
| سرود و بانگ تو زان رو گشاد می‌آرد | که آن ز روح معلاست نی ز جسم فرود | |
| چو بند جسم نگشتی گشاد جان دیدی | که هر که تخم نکو کشت دخل بد ندرود | |
| یقین که بوی گل فقر از گلستانیست | مرود هیچ کسی دید بی‌درخت مرود | |
| خنک کسی که چو بو برد بوی او را برد | خنک کسی که گشادی بیافت چشم گشود | |
| خنک کسی که از این بوی کرته یوسف | دلش چو دیده یعقوب خسته واشد زود | |
| ز ناسپاسی ما بسته است روزن دل | خدای گفت که انسان لربه لکنود | |
| تو سود می طلبی سود می‌رسد از یار | ولی چو پی نبری کز کجاست سود چه سود | |
| ستاره ایست خدا را که در زمین گردد | که در هوای ویست آفتاب و چرخ کبود | |
| بسا سحر که درآید به صومعه ممن | که من ستاره سعدم ز من بجو مقصود | |
| ستاره‌ام که من اندر زمینم و بر چرخ | به صد مقامم یابند چون خیال خدود | |
| زمینیان را شمعم سماییان را نور | فرشتگان را روحم ستارگان را بود | |
| اگر چه ذره نمایم ولیک خورشیدم | اگر چه جزو نمایم مراست کل وجود | |
| اگر چه قبله حاجات آسمان بوده‌ست | به آسمان منگر سوی من نگر بین جود | |
| ز روی نخوت و تقلید ننگ دارد از او | بلیس وار که خود بس بود خدا مسجود | |
| جواب گویدش آدم که این سجود او راست | تو احولی و دو می‌بینی از ضلال و جحود |