| چو موش و مار شدستیم ساکن ظلمت | درون خاک مقیمان عالم محدود | |
| چو موش جز پی دزدی برون نه‌ایم از خاک | چه برخوریم از آن رفتن کژ مفسود | |
| چو موش ماش رها کرد اژدهاش کنی | چو گربه طالع خوانش شود جمله اسود | |
| خدای گربه بدان آفرید تا موشان | نهان شوند به خاک اندرون به حبس خلود | |
| دم مسیح غلام دمت که پیش از تو | بد از زمانه دم گیر راه دم مسدود | |
| همه کسان کس آنند کش کسی کرد او | همه جهانش ببخشید چون بر او بخشود | |
| خموش باش که گفتار بی‌زبان داری | که تار او نبود نطق و بانگ و حرفش پود | |
| چو سر ز سجده برآورد شمس تبریزی | هزار کافر و ممن نهاد سر به سجود |