| ز گرد چون و چرا پرده‌ای فرود آورد | میان اختر دولت میان چشم حسود | |
| ستاره گوید رو پرده تو افزون باد | ز من نماندی تنها ز حضرتی مردود | |
| بسا سال و جوابی که اندر این پرده‌ست | بدین حجاب ندیدی خلیل را نمرود | |
| چه پرده است حسد ای خدا میان دو یار | که دی چو جان بده‌اند این زمان چو گرگ عنود | |
| چه پرده بود که ابلیس پیش از این پرده | به سجده بام سموات و ارض می‌پیمود | |
| به رغبت و به نشاط و به رقت و به نیاز | به گونه گونه مناجات مهر می‌افزود | |
| ز پرده حسدی ماند همچو خر بر یخ | که آن همه پر و بالش بدین حدث آلود | |
| ز مسجد فلکش راند رو حدث کردی | حدیث می‌نشنود و حدث همی‌پالود | |
| چرا روم به چه حجت چه کرده‌ام چه سبب | بیا که بحث کنیم ای خدای فرد ودود | |
| اگر به دست تو کردی که جمله کرده تست | ضلالت و ثنی و مسیحیان و یهود | |
| مرا چه گمره کردی مراد تو این بود | چنان کنم که نبینی ز خلق یک محمود | |
| بگفت اگر بگذارم برآ به کوه بلند | وگر نه قعر فرورو چو لنگر مشدود | |
| تو را چه بحث رسد با من ای غراب غروب | اگر نه مسخ شدستی ز لعنت مورود | |
| خری که مات تو گردد ببرد از در ما | نخواهمش که بود عابد چو ما معبود | |
| ولی کسی که به دستش چراغ عقل بود | کجا گذارد نور و کجا رود سوی دود | |
| بگفت من به دمی آن چراغ را بکشم | بگفت باد نتاند چراغ صدق ربود | |
| هر آنک پف کند او بر چراغ موهبتم | بسوزد آن سر و ریشش چو هیزم موقود | |
| هزار شکر خدا را که عقل کلی باز | ز بعد فرقت آمد به طالع مسعود | |
| همه سپند بسوزیم بهر آمدنش | سپند چه که بسوزیم خویش را چون عود | |
| چو خویش را بنمود او ز خویش خود ببریم | به کوه طور چه آریم کاه دودآلود |