مجلس خوش کن از آن دو پاره چوب
|
|
عود را درسوز و بربط را بکوب
|
این ننالد تا نکوبی بر رگش
|
|
وان دگر در نفی و در سوزست خوب
|
مجلسی پرگرد بر خاشاک فکر
|
|
خیز ای فراش فرش جان بروب
|
تا نسوزی بوی ندهد آن بخور
|
|
تا نکوبی نفع ندهد این حبوب
|
نیر اعظم بدان شد آفتاب
|
|
کو در آتش خانه دارد بیلغوب
|
ماه از آن پیک و محاسب میشود
|
|
کو نیاساید ز سیران و رکوب
|
عود خلقانند این پیغامبران
|
|
تا رسدشان بوی علام الغیوب
|
گر به بو قانع نهای تو هم بسوز
|
|
تا که معدن گردی ای کان عیوب
|
چون بسوزی پر شود چرخ از بخور
|
|
چون بسوزد دل رسد وحی القلوب
|
حد ندارد این سخن کوتاه کن
|
|
گر چه جان گلستان آمد جنوب
|
صاحب العودین لا تهملهما
|
|
حرقن ذا حرکن ذا للکروب
|
من یلج بین السکاری لا یفق
|
|
من یذق من راح روح لا یتوب
|
اغتنم بالراح عجل و استعد
|
|
من خمار دونه شق الجیوب
|
این تنجو ان سلطان الهوی
|
|
جاذب العشاق جبار طلوب
|