ز بامداد سعادت سه بوسه داد مرا
|
|
که بامداد عنایت خجسته باد مرا
|
به یاد آر دلا تا چه خواب دیدی دوش
|
|
که بامداد سعادت دری گشاد مرا
|
مگر به خواب بدیدم که مه مرا برداشت
|
|
ببرد بر فلک و بر فلک نهاد مرا
|
فتاده دیدم دل را خراب در راهش
|
|
ترانه گویان کاین دم چنین فتاد مرا
|
میان عشق و دلم پیش کارها بودهست
|
|
که اندک اندک آیدهمی به یاد مرا
|
اگر نمود به ظاهر که عشق زاد ز من
|
|
همیبدان به حقیقت که عشق زاد مرا
|
ایا پدید صفاتت نهان چو جان ذاتت
|
|
به ذات تو که تویی جملگی مراد مرا
|
همیرسد ز توام بوسه و نمیبینم
|
|
ز پردههای طبیعت که این کی داد مرا
|
مبر وظیفه رحمت که در فنا افتم
|
|
فغان برآورم آن جا که داد داد مرا
|
به جای بوسه اگر خود مرا رسد دشنام
|
|
خوشم که حادثه کردست اوستاد مرا
|