| آن بزرگین گفت ای اخوان من | ز انتظار آمد به لب این جان من | |
| لا ابالی گشته‌ام صبرم نماند | مر مرا این صبر در آتش نشاند | |
| طاقت من زین صبوری طاق شد | راقعه‌ی من عبرت عشاق شد | |
| من ز جان سیر آمدم اندر فراق | زنده بودن در فراق آمد نفاق | |
| چند درد فرقتش بکشد مرا | سر ببر تا عشق سر بخشد مرا | |
| دین من از عشق زنده بودنست | زندگی زین جان و سر ننگ منست | |
| تیغ هست از جان عاشق گردروب | زانک سیف افتاد محاء الذنوب | |
| چون غبار تن بشد ماهم بتافت | ماه جان من هوای صاف یافت | |
| عمرها بر طبل عشقت ای صنم | ان فی متی حیاتی می‌زنم | |
| دعوی مرغابی کردست جان | کی ز طوفان بلا دارد فغان | |
| بط را ز اشکستن کشتی چه غم | کشتی‌اش بر آب بس باشد قدم | |
| زنده زین دعوی بود جان و تنم | من ازین دعوی چگونه تن زنم | |
| خواب می‌بینم ولی در خواب نه | مدعی هستم ولی کذاب نه | |
| گر مرا صد بار تو گردن زنی | هم‌چو شمعم بر فروزم روشنی | |
| آتش ار خرمن بگیرد پیش و پس | شب‌روان را خرمن آن ماه بس | |
| کرده یوسف را نهان و مختبی | حیلت اخوان ز یعقوب نبی | |
| خفیه کردندش به حیلت‌سازیی | کرد آخر پیرهن غمازیی | |
| آن دو گفتندش نصیحت در سمر | که مکن ز اخطار خود را بی‌خبر | |
| هین منه بر ریش‌های ما نمک | هین مخور این زهر بر جلدی و شک | |
| جز به تدبیر یکی شیخی خبیر | چون روی چون نبودت قلبی بصیر |