| آن یکی اسپی طلب کرد از امیر | گفت رو آن اسپ اشهب را بگیر | |
| گفت آن را من نخواهم گفت چون | گفت او واپسروست و بس حرون | |
| سخت پس پس میرود او سوی بن | گفت دمش را به سوی خانه کن | |
| دم این استور نفست شهوتست | زین سبب پس پس رود آن خودپرست | |
| شهوت او را که دم آمد ز بن | ای مبدل شهوت عقبیش کن | |
| چون ببندی شهوتش را از رغیف | سر کند آن شهوت از عقل شریف | |
| همچو شاخی که ببری از درخت | سر کند قوت ز شاخ نیکبخت | |
| چونک کردی دم او را آن طرف | گر رود پس پس رود تا مکتنف | |
| حبذا اسپان رام پیشرو | نه سپسرو نه حرونی را گرو | |
| گرمرو چون جسم موسی کلیم | تا به بحرینش چو پهنای گلیم | |
| هست هفصدساله راه آن حقب | که بکرد او عزم در سیران حب | |
| همت سیر تنش چون این بود | سیر جانش تا به علیین بود | |
| شهسواران در سباقت تاختند | خربطان در پایگه انداختند |