| ای شده عاجز ز تلی کیش تو | صد هزاران کوهها در پیش تو | |
| زین قدر خرپشته مردی از شکوه | چون روی بر عقبه‌های هم‌چو کوه | |
| غازیان کشتند کافر را بتیغ | هم در آن ساعت ز حمیت بی‌دریغ | |
| بر رخ صوفی زدند آب و گلاب | تا به هوش آید ز بی‌خویشی و خواب | |
| چون به خویش آمد بدید آن قوم را | پس بپرسیدند چون بد ماجرا | |
| الله الله این چه حالست ای عزیز | این چنین بی‌هوش گشتی از چه چیز | |
| از اسیر نیم‌کشت بسته‌دست | این چنین بی‌هوش افتادی و پست | |
| گفت چون قصد سرش کردم به خشم | طرفه در من بنگرید آن شوخ‌چشم | |
| چشم را وا کرد پهن او سوی من | چشم گردانید و شد هوشم ز تن | |
| گردش چشمش مرا لشکر نمود | من ندانم گفت چون پر هول بود | |
| قصه کوته کن کزان چشم این چنین | رفتم از خود اوفتادم بر زمین |