| عقل ضد شهوتست ای پهلوان | آنک شهوت می‌تند عقلش مخوان | |
| وهم خوانش آنک شهوت را گداست | وهم قلب نقد زر عقلهاست | |
| بی‌محک پیدا نگردد وهم و عقل | هر دو را سوی محک کن زود نقل | |
| این محک قرآن و حال انبیا | چون منحک مر قلب را گوید بیا | |
| تا ببینی خویش را ز آسیب من | که نه‌ای اهل فراز و شیب من | |
| عقل را گر اره‌ای سازد دو نیم | هم‌چو زر باشد در آتش او بسیم | |
| وهم مر فرعون عالم‌سوز را | عقل مر موسی به جان افروز را | |
| رفت موسی بر طریق نیستی | گفت فرعونش بگو تو کیستی | |
| گفت من عقلم رسول ذوالجلال | حجةالله‌ام امانم از ضلال | |
| گفت نی خامش رها کن های هو | نسبت و نام قدیمت را بگو | |
| گفت که نسبت مر از خاکدانش | نام اصلم کمترین بندگانش | |
| بنده‌زاده‌ی آن خداوند وحید | زاده از پشت جواری و عبید | |
| نسبت اصلم ز خاک و آب و گل | آب و گل را داد یزدان جان و دل | |
| مرجع این جسم خاکم هم به خاک | مرجع تو هم به خاک ای سهمناک | |
| اصل ما و اصل جمله سرکشان | هست از خاکی و آن را صد نشان | |
| که مدد از خاک می‌گیرد تنت | از غذایی خاک پیچد گردنت | |
| چون رود جان می‌شود او باز خاک | اندر آن گور مخوف سهمناک | |
| هم تو و هم ما و هم اشباه تو | خاک گردند و نماند جاه تو | |
| گفت غیر این نسب نامیت هست | مر ترا آن نام خود اولیترست | |
| بنده‌ی فرعون و بنده‌ی بندگانش | که ازو پرورد اول جسم و جانش |