| خود نه آن بویست این که اندر جهان | صد هزاران پرده‌اش دارد نهان | |
| پر شد از تیزی او صحرا و دشت | دشت چه کز نه فلک هم در گذشت | |
| این سر خم را به کهگل در مگیر | کین برهنه نیست خود پوشش‌پذیر | |
| لطف کن ای رازدان رازگو | آنچ بازت صید کردش بازگو | |
| گفت بوی بوالعجب آمد به من | هم‌چنانک مر نبی را از یمن | |
| که محمد گفت بر دست صبا | از یمن می‌آیدم بوی خدا | |
| بوی رامین می‌رسد از جان ویس | بوی یزدان می‌رسد هم از اویس | |
| از اویس و از قرن بوی عجب | مر نبی را مست کرد و پر طرب | |
| چون اویس از خویش فانی گشته بود | آن زمینی آسمانی گشته بود | |
| آن هلیله‌ی پروریده در شکر | چاشنی تلخیش نبود دگر | |
| آن هلیله‌ی رسته از ما و منی | نقش دارد از هلیله طعم نی | |
| این سخن پایان ندارد باز گرد | تا چه گفت از وحی غیب آن شیرمرد |