| طوق زرین و حمایل بین هله | غل و زنجیری شدست و سلسله | |
| همچنین هر جزو عالم می‌شمر | اول و آخر در آرش در نظر | |
| هر که آخربین‌تر او مسعودتر | هر که آخربین‌تر او مطرودتر | |
| روی هر یک چون مه فاخر ببین | چونک اول دیده شد آخر ببین | |
| تا نباشی هم‌چو ابلیس اعوری | نیم بیند نیم نی چون ابتری | |
| دید طین آدم و دینش ندید | این جهان دید آن جهان‌بینش ندید | |
| فضل مردان بر زنان ای بو شجاع | نیست بهر قوت و کسب و ضیاع | |
| ورنه شیر و پیل را بر آدمی | فضل بودی بهر قوت ای عمی | |
| فضل مردان بر زن ای حالی‌پرست | زان بود که مرد پایان بین‌ترست | |
| مرد کاندر عاقبت‌بینی خمست | او ز اهل عاقبت چون زن کمست | |
| از جهان دو بانگ می‌آید به ضد | تا کدامین را تو باشی مستعد | |
| آن یکی بانگش نشور اتقیا | وان یکی بانگش فریب اشقیا | |
| من شکوفه‌ی خارم ای خوش گرمدار | گل بریزد من بمانم شاخ خار | |
| بانگ اشکوفه‌ش که اینک گل‌فروش | بانگ خار او که سوی ما مکوش | |
| این پذیرفتی بماندی زان دگر | که محب از ضد محبوبست کر | |
| آن یکی بانگ این که اینک حاضرم | بانگ دیگر بنگر اندر آخرم | |
| حاضری‌ام هست چون مکر و کمین | نقش آخر ز آینه‌ی اول ببین | |
| چون یکی زین دو جوال اندر شدی | آن دگر را ضد و نا درخور شدی | |
| ای خنک آنکو ز اول آن شنید | کش عقول و مسمع مردان شنید | |
| خانه خالی یافت و جا را او گرفت | غیر آنش کژ نماید یا شگفت |