| پس سلیمان دید اندر گوشه‌ای | نوگیاهی رسته هم‌چون خوشه‌ای | |
| دید بس نادر گیاهی سبز و تر | می‌ربود آن سبزیش نور از بصر | |
| پس سلامش کرد در حال آن حشیش | او جوابش گفت و بشکفت از خوشیش | |
| گفت نامت چیست برگو بی‌دهان | گفت خروبست ای شاه جهان | |
| گفت اندر تو چه خاصیت بود | گفت من رستم مکان ویران شود | |
| من که خروبم خراب منزلم | هادم بنیاد این آب و گلم | |
| پس سلیمان آن زمان دانست زود | که اجل آمد سفر خواهد نمود | |
| گفت تا من هستم این مسجد یقین | در خلل ناید ز آفات زمین | |
| تا که من باشم وجود من بود | مسجداقصی مخلخل کی شود | |
| پس که هدم مسجد ما بی‌گمان | نبود الا بعد مرگ ما بدان | |
| مسجدست آن دل که جسمش ساجدست | یار بد خروب هر جا مسجدست | |
| یار بد چون رست در تو مهر او | هین ازو بگریز و کم کن گفت وگو | |
| برکن از بیخش که گر سر بر زند | مر ترا و مسجدت را بر کند | |
| عاشقا خروب تو آمد کژی | هم‌چو طفلان سوی کژ چون می‌غژی | |
| خویش مجرم دان و مجرم گو مترس | تا ندزدد از تو آن استاد درس | |
| چون بگویی جاهلم تعلیم ده | این چنین انصاف از ناموس به | |
| از پدر آموز ای روشن‌جبین | ربنا گفت و ظلمنا پیش ازین | |
| نه بهانه کرد و نه تزویر ساخت | نه لوای مکر و حیلت بر فراخت | |
| باز آن ابلیس بحث آغاز کرد | که بدم من سرخ رو کردیم زرد | |
| رنگ رنگ تست صباغم توی | اصل جرم و آفت و داغم توی |