| کاشکی او آشنا ناموختی | تا طمع در نوح و کشتی دوختی | |
| کاش چون طفل از حیل جاهل بدی | تا چو طفلان چنگ در مادر زدی | |
| یا به علم نقل کم بودی ملی | علم وحی دل ربودی از ولی | |
| با چنین نوری چو پیش آری کتاب | جان وحی آسای تو آرد عتاب | |
| چون تیمم با وجود آب دان | علم نقلی با دم قطب زمان | |
| خویش ابله کن تبع می‌رو سپس | رستگی زین ابلهی یابی و بس | |
| اکثر اهل الجنه البله ای پسر | بهر این گفتست سلطان البشر | |
| زیرکی چون کبر و باد انگیز تست | ابلهی شو تا بماند دل درست | |
| ابلهی نه کو به مسخرگی دوتوست | ابلهی کو واله و حیران هوست | |
| ابلهان‌اند آن زنان دست بر | از کف ابله وز رخ یوسف نذر | |
| عقل را قربان کن اندر عشق دوست | عقلها باری از آن سویست کوست | |
| عقلها آن سو فرستاده عقول | مانده این سو که نه معشوقست گول | |
| زین سر از حیرت گر این عقلت رود | هر سو مویت سر و عقلی شود | |
| نیست آن سو رنج فکرت بر دماغ | که دماغ و عقل روید دشت و باغ | |
| سوی دشت از دشت نکته بشنوی | سوی باغ آیی شود نخلت روی | |
| اندرین ره ترک کن طاق و طرنب | تا قلاوزت نجنبد تو مجنب | |
| هر که او بی سر بجنبد دم بود | جنبشش چون جنبش کزدم بود | |
| کژرو و شب کور و زشت و زهرناک | پیشه‌ی او خستن اجسام پاک | |
| سر بکوب آن را که سرش این بود | خلق و خوی مستمرش این بود | |
| خود صلاح اوست آن سر کوفتن | تا رهد جان‌ریزه‌اش زان شوم‌تن |