| تو که کرد زعفرانی زعفران | باش و آمیزش مکن با دیگران | |
| آب می‌خور زعفرانا تا رسی | زعفرانی اندر آن حلوا رسی | |
| در مکن در کرد شلغم پوز خویش | که نگردد با تو او هم‌طبع و کیش | |
| تو بکردی او بکردی مودعه | زانک ارض الله آمد واسعه | |
| خاصه آن ارضی که از پهناوری | در سفر گم می‌شود دیو و پری | |
| اندر آن بحر و بیابان و جبال | منقطع می‌گردد اوهام و خیال | |
| این بیابان در بیابانهای او | هم‌چو اندر بحر پر یک تای مو | |
| آب استاده که سیرستش نهان | تازه‌تر خوشتر ز جوهای روان | |
| کو درون خویش چون جان و روان | سیر پنهان دارد و پای روان | |
| مستمع خفتست کوته کن خطاب | ای خطیب این نقش کم کن تو بر آب | |
| خیز بلقیسا که بازاریست تیز | زین خسیسان کسادافکن گریز | |
| خیز بلقیسا کنون با اختیار | پیش از آنک مرگ آرد گیر و دار | |
| بعد از آن گوشت کشد مرگ آنچنان | که چو دزد آیی به شحنه جان‌کنان | |
| زین خران تا چند باشی نعل‌دزد | گر همی دزدی بیا و لعل دزد | |
| خواهرانت یافته ملک خلود | تو گرفته ملکت کور و کبود | |
| ای خنک آن را کزین ملکت بجست | که اجل این ملک را ویران‌گرست | |
| خیز بلقیسا بیا باری ببین | ملکت شاهان و سلطانان دین | |
| شسته در باطن میان گلستان | ظاهر آحادی میان دوستان | |
| بوستان با او روان هر جا رود | لیک آن از خلق پنهان می‌شود | |
| میوه‌ها لایه‌کنان کز من بچر | آب حیوان آمده کز من بخور |