| آنک فرمودست او اندر خطاب | کره و مادر همی‌خوردند آب | |
| می‌شخولیدند هر دم آن نفر | بهر اسپان که هلا هین آب خور | |
| آن شخولیدن به کره می‌رسید | سر همی بر داشت و از خور می‌رمید | |
| مادرش پرسید کای کره چرا | می‌رمی هر ساعتی زین استقا | |
| گفت کره می‌شخولند این گروه | ز اتفاق بانگشان دارم شکوه | |
| پس دلم می‌لرزد از جا می‌رود | ز اتفاق نعره خوفم می‌رسد | |
| گفت مادر تا جهان بودست ازین | کارافزایان بدند اندر زمین | |
| هین تو کار خویش کن ای ارجمند | زود کایشان ریش خود بر می‌کنند | |
| وقت تنگ و می‌رود آب فراخ | پیش از آن کز هجر گردی شاخ شاخ | |
| شهره کاریزیست پر آب حیات | آب کش تا بر دمد از تو نبات | |
| آب خضر از جوی نطق اولیا | می‌خوریم ای تشنه‌ی غافل بیا | |
| گر نبینی آب کورانه بفن | سوی جو آور سبو در جوی زن | |
| چون شنیدی کاندرین جو آب هست | کور را تقلید باید کار بست | |
| جو فرو بر مشک آب‌اندیش را | تا گران بینی تو مشک خویش را | |
| چون گران دیدی شوی تو مستدل | رست از تقلید خشک آنگاه دل | |
| گر نبیند کور آب جو عیان | لیک داند چون سبو بیند گران | |
| که ز جو اندر سبو آبی برفت | کین سبک بود و گران شد ز آب و زفت | |
| زانک هر بادی مرا در می‌ربود | باد می‌نربایدم ثقلم فزود | |
| مر سفیهان را رباید هر هوا | زانک نبودشان گرانی قوی | |
| کشتی بی‌لنگر آمد مرد شر | که ز باد کژ نیابد او حذر |