| این سخن پایان ندارد تیز دو | هین نماز آمد دقوقی پیش رو | |
| ای یگانه هین دوگانه بر گزار | تا مزین گردد از تو روزگار | |
| ای امام چشم‌روشن در صلا | چشم روشن باید ایدر پیشوا | |
| در شریعت هست مکروه ای کیا | در امامت پیش کردن کور را | |
| گرچه حافظ باشد و چست و فقیه | چشم‌روشن به وگر باشد سفیه | |
| کور را پرهیز نبود از قذر | چشم باشد اصل پرهیز و حذر | |
| او پلیدی را نبیند در عبور | هیچ ممن را مبادا چشم کور | |
| کور ظاهر در نجاسه‌ی ظاهرست | کور باطن در نجاسات سرست | |
| این نجاسه‌ی ظاهر از آبی رود | آن نجاسه‌ی باطن افزون می‌شود | |
| جز بب چشم نتوان شستن آن | چون نجاسات بواطن شد عیان | |
| چون نجس خواندست کافر را خدا | آن نجاست نیست بر ظاهر ورا | |
| ظاهر کافر ملوث نیست زین | آن نجاست هست در اخلاق و دین | |
| این نجاست بویش آید بیست گام | و آن نجاست بویش از ری تا بشام | |
| بلک بویش آسمانها بر رود | بر دماغ حور و رضوان بر شود | |
| اینچ می‌گویم به قدر فهم تست | مردم اندر حسرت فهم درست | |
| فهم آبست و وجود تن سبو | چون سبو بشکست ریزد آب ازو | |
| این سبو را پنج سوراخست ژرف | اندرو نه آب ماند خود نه برف | |
| امر غضوا غضة ابصارکم | هم شنیدی راست ننهادی تو سم | |
| از دهانت نطق فهمت را برد | گوش چون ریگست فهمت را خورد | |
| همچنین سوراخهای دیگرت | می‌کشاند آب فهم مضمرت |