| گر ز دریا آب را بیرون کنی | بی عوض آن بحر را هامون کنی | |
| بیگهست ار نه بگویم حال را | مدخل اعواض را و ابدال را | |
| کان عوضها و آن بدلها بحر را | از کجا آید ز بعد خرجها | |
| صد هزاران جانور زو می‌خورند | ابرها هم از برونش می‌برند | |
| باز دریا آن عوضها می‌کشد | از کجا دانند اصحاب رشد | |
| قصه‌ها آغاز کردیم از شتاب | ماند بی مخلص درون این کتاب | |
| ای ضیاء الحق حسام الدین راد | که فلک و ارکان چو تو شاهی نزاد | |
| تو بنادر آمدی در جان و دل | ای دل و جان از قدوم تو خجل | |
| چند کردم مدح قوم ما مضی | قصد من زانها تو بودی ز اقتضا | |
| خانه‌ی خود را شناسد خود دعا | تو بنام هر که خواهی کن ثنا | |
| بهر کتمان مدیح از نا محل | حق نهادست این حکایات و مثل | |
| گر چه آن مدح از تو هم آمد خجل | لیک بپذیرد خدا جهد المقل | |
| حق پذیرد کسره‌ای دارد معاف | کز دو دیده‌ی کور دو قطره کفاف | |
| مرغ و ماهی داند آن ابهام را | که ستودم مجمل این خوش‌نام را | |
| تا برو آه حسودان کم وزد | تا خیالش را به دندان کم گزد | |
| خود خیالش را کجا یابد حسود | در وثاق موش طوطی کی غنود | |
| آن خیال او بود از احتیال | موی ابروی ویست آن نه هلال | |
| مدح تو گویم برون از پنج و هفت | بر نویس اکنون دقوقی پیش رفت |