| این عجب‌تر که بریشان می‌گذشت | صد هزاران خلق از صحرا و دشت | |
| ز آرزوی سایه جان می‌باختند | از گلیمی سایه‌بان می‌ساختند | |
| سایه‌ی آن را نمی‌دیدند هیچ | صد تفو بر دیده‌های پیچ پیچ | |
| ختم کرده قهر حق بر دیده‌ها | که نبیند ماه را بیند سها | |
| ذره‌ای را بیند و خورشید نه | لیک از لطف و کرم نومید نه | |
| کاروانها بی نوا وین میوه‌ها | پخته می‌ریزد چه سحرست ای خدا | |
| سیب پوسیده همی‌چیدند خلق | درهم افتاده بیغما خشک‌حلق | |
| گفته هر برگ و شکوفه آن غصون | دم بدم یا لیت قوم یعلمون | |
| بانگ می‌آمد ز سوی هر درخت | سوی ما آیید خلق شوربخت | |
| بانگ می‌آمد ز غیرت بر شجر | چشمشان بستیم کلا لا وزر | |
| گر کسی می‌گفتشان کین سو روید | تا ازین اشجار مستسعد شوید | |
| جمله می‌گفتند کین مسکین مست | از قضاء الله دیوانه شدست | |
| مغز این مسکین ز سودای دراز | وز ریاضت گشت فاسد چون پیاز | |
| او عجب می‌ماند یا رب حال چیست | خلق را این پرده و اضلال چیست | |
| خلق گوناگون با صد رای و عقل | یک قدم آن سو نمی‌آرند نقل | |
| عاقلان و زیرکانشان ز اتفاق | گشته منکر زین چنین باغی و عاق | |
| یا منم دیوانه و خیره شده | دیو چیزی مرا مرا بر سر زده | |
| چشم می‌مالم بهر لحظه که من | خواب می‌بینم خیال اندر زمن | |
| خواب چه بود بر درختان می‌روم | میوه‌هاشان می‌خورم چون نگروم | |
| باز چون من بنگرم در منکران | که همی‌گیرند زین بستان کران |