| گفت بهلول آن یکی درویش را | چونی ای درویش واقف کن مرا | |
| گفت چون باشد کسی که جاودان | بر مراد او رود کار جهان | |
| سیل و جوها بر مراد او روند | اختران زان سان که خواهد آن شوند | |
| زندگی و مرگ سرهنگان او | بر مراد او روانه کو بکو | |
| هر کجا خواهد فرستد تعزیت | هر کجا خواهد ببخشد تهنیت | |
| سالکان راه هم بر گام او | ماندگان از راه هم در دام او | |
| هیچ دندانی نخندد در جهان | بی رضا و امر آن فرمان‌روان | |
| گفت ای شه راست گفتی همچنین | در فر و سیمای تو پیداست این | |
| این و صد چندینی ای صادق ولیک | شرح کن این را بیان کن نیک نیک | |
| آنچنانک فاضل و مرد فضول | چون به گوش او رسد آرد قبول | |
| آنچنانش شرح کن اندر کلام | که از آن هم بهره یابد عقل عام | |
| ناطق کامل چو خوان‌پاشی بود | خوانش بر هر گونه‌ی آشی بود | |
| که نماند هیچ مهمان بی نوا | هر کسی یابد غذای خود جدا | |
| همچو قرآن که بمعنی هفت توست | خاص را و عام را مطعم دروست | |
| گفت این باری یقین شد پیش عام | که جهان در امر یزدانست رام | |
| هیچ برگی در نیفتد از درخت | بی قضا و حکم آن سلطان بخت | |
| از دهان لقمه نشد سوی گلو | تا نگوید لقمه را حق که ادخلوا | |
| میل و رغبت کان زمام آدمیست | جنبش آن رام امر آن غنیست | |
| در زمینها و آسمانها ذره‌ای | پر نجنباند نگردد پره‌ای | |
| جز به فرمان قدیم نافذش | شرح نتوان کرد و جلدی نیست خوش |