| کی شمرد برگ درختان را تمام | بی‌نهایت کی شود در نطق رام | |
| این قدر بشنو که چون کلی کار | می‌نگردد جز بامر کردگار | |
| چون قضای حق رضای بنده شد | حکم او را بنده‌ی خواهنده شد | |
| بی تکلف نه پی مزد و ثواب | بلک طبع او چنین شد مستطاب | |
| زندگی خود نخواهد بهر خوذ | نه پی ذوقی حیات مستلذ | |
| هرکجا امر قدم را مسلکیست | زندگی و مردگی پیشش یکیست | |
| بهر یزدان می‌زید نه بهر گنج | بهر یزدان می‌مرد نه از خوف رنج | |
| هست ایمانش برای خواست او | نه برای جنت و اشجار و جو | |
| ترک کفرش هم برای حق بود | نه ز بیم آنک در آتش رود | |
| این چنین آمد ز اصل آن خوی او | نه ریاضت نه بجست و جوی او | |
| آنگهان خندد که او بیند رضا | همچو حلوای شکر او را قضا | |
| بنده‌ای کش خوی و خلقت این بود | نه جهان بر امر و فرمانش رود | |
| پس چرا لابه کند او یا دعا | که بگردان ای خداوند این قضا | |
| مرگ او و مرگ فرزندان او | بهر حق پیشش چو حلوا در گلو | |
| نزع فرزندان بر آن باوفا | چون قطایف پیش شیخ بی‌نوا | |
| پس چراگوید دعا الا مگر | در دعا بیند رضای دادگر | |
| آن شفاعت و آن دعا نه از رحم خود | می‌کند آن بنده‌ی صاحب رشد | |
| رحم خود را او همان دم سوختست | که چراغ عشق حق افروختست | |
| دوزخ اوصاف او عشقست و او | سوخت مر اوصاف خود را مو بمو | |
| هر طروقی این فروقی کی شناخت | جز دقوقی تا درین دولت بتاخت |