خوش آن شبی که ز رویش نقاب برخیزد | گشاده روی سحرگه ز خواب برخیزد | |
علیالصباح نشیند چو مه به مجلس می | شبانه با رخ چون آفتاب برخیزد | |
ز تاب می گل رویش چنان برافروزد | که سنبل سر زلفش ز تاب برخیزد | |
بیاد آن مه خرگه نشین چو بارم اشگ | به شکل خوی که از آن صد حباب برخیزد | |
شبی بود که چو از خواب دیده بگشایم | به دیدهام تو نشینی و خواب برخیزد | |
بهر زمین که خرامی چو آهوی مشگین | ز خاک رایحه مشگ ناب برخیزد | |
چو محتشم ز دل گرم اگر برآرم آه | ز دود آن همه بوی کباب برخیزد |