| دست همدیگر زیارت می‌کنند | از لبان هم بوسه غارت می‌کنند | |
| کر شد این گوشم ز بانگ آه آه | از خسان و نعره‌ی واحسرتاه | |
| این اشارتهاست گویم از نغول | لیک می‌ترسم ز آزار رسول | |
| همچنین می‌گفت سرمست و خراب | داد پیغامبر گریبانش بتاب | |
| گفت هین در کش که اسبت گرم شد | عکس حق لا یستحی زد شرم شد | |
| آینه‌ی تو جست بیرون از غلاف | آینه و میزان کجا گوید خلاف | |
| آینه و میزان کجا بندد نفس | بهر آزار و حیاء هیچ‌کس | |
| آینه و میزان محکهای سنی | گر دو صد سالش تو خدمتها کنی | |
| کز برای من بپوشان راستی | بر فزون بنما و منما کاستی | |
| اوت گوید ریش و سبلت بر مخند | آینه و میزان و آنگه ریو و پند | |
| چون خدا ما را برای آن فراخت | که بما بتوان حقیقت را شناخت | |
| این نباشد ما چه آرزیم ای جوان | کی شویم آیین روی نیکوان | |
| لیک در کش در نمد آیینه را | کز تجلی کرد سینا سینه را | |
| گفت آخر هیچ گنجد در بغل | آفتاب حق و خورشید ازل | |
| هم دغل را هم بغل را بر درد | نه جنون ماند به پیشش نه خرد | |
| گفت یک اصبع چو بر چشمی نهی | بیند از خورشید عالم را تهی | |
| یک سر انگشت پرده‌ی ماه شد | وین نشان ساتری شاه شد | |
| تا بپوشاند جهان را نقطه‌ای | مهر گردد منکسف از سقطه‌ای | |
| لب ببند و غور دریایی نگر | بحر را حق کرد محکوم بشر | |
| همچو چشمه‌ی سلسبیل و زنجبیل | هست در حکم بهشتی جلیل |