| آن عرابی از بیابان بعید | بر در دار الخلافه چون رسید | |
| پس نقیبان پیش او باز آمدند | بس گلاب لطف بر جیبش زدند | |
| حاجت او فهمشان شد بی مقال | کار ایشان بد عطا پیش از سوال | |
| پس بدو گفتند یا وجه العرب | از کجایی چونی از راه و تعب | |
| گفت وجهم گر مرا وجهی دهید | بی وجوهم چون پس پشتم نهید | |
| ای که در روتان نشان مهتری | فرتان خوشتر ز زر جعفری | |
| ای که یک دیدارتان دیدارها | ای نثار دینتان دینارها | |
| ای همه ینظر بنور الله شده | بهر بخشش از بر شه آمده | |
| تا زنید آن کیمیاهای نظر | بر سر مسهای اشخاص بشر | |
| من غریبم از بیابان آمدم | بر امید لطف سلطان آمدم | |
| بوی لطف او بیابانها گرفت | ذره‌های ریگ هم جانها گرفت | |
| تا بدین جا بهر دینار آمدم | چون رسیدم مست دیدار آمدم | |
| بهر نان شخصی سوی نانبا دوید | داد جان چون حسن نانبا را بدید | |
| بهر فرجه شد یکی تا گلستان | فرجه‌ی او شد جمال باغبان | |
| همچو اعرابی که آب از چه کشید | آب حیوان از رخ یوسف چشید | |
| رفت موسی کتش آرد او بدست | آتشی دید او که از آتش برست | |
| جست عیسی تا رهد از دشمنان | بردش آن جستن به چارم آسمان | |
| دام آدم خوشه‌ی گندم شده | تا وجودش خوشه‌ی مردم شده | |
| باز آید سوی دام از بهر خور | ساعد شه یابد و اقبال و فر | |
| طفل شد مکتب پی کسب هنر | بر امید مرغ با لطف پدر |