| مرد گفت اکنون گذشتم از خلاف | حکم داری تیغ برکش از غلاف | |
| هرچه گویی من ترا فرمان برم | در بد و نیک آمد آن ننگرم | |
| در وجود تو شوم من منعدم | چون محبم حب یعمی و یصم | |
| گفت زن آهنگ برم می‌کنی | یا بحیلت کشف سرم می‌کنی | |
| گفت والله عالم السر الخفی | کافرید از خاک آدم را صفی | |
| در سه گز قالب که دادش وا نمود | هر چه در الواح و در ارواح بود | |
| تا ابد هرچه بود او پیش پیش | درس کرد از علم الاسماء خویش | |
| تا ملک بی‌خود شد از تدریس او | قدس دیگر یافت از تقدیس او | |
| آن گشادیشان کز آدم رو نمود | در گشاد آسمانهاشان نبود | |
| در فراخی عرصه‌ی آن پاک جان | تنگ آمد عرصه‌ی هفت آسمان | |
| گفت پیغامبر که حق فرموده است | من نگنجم هیچ در بالا و پست | |
| در زمین و آسمان و عرش نیز | من نگنجم این یقین دان ای عزیز | |
| در دل ممن بگنجم ای عجب | گر مرا جویی در آن دلها طلب | |
| گفت ادخل فی عبادی تلتقی | جنة من رویتی یا متقی | |
| عرش با آن نور با پهنای خویش | چون بدید آن را برفت از جای خویش | |
| خود بزرگی عرش باشد بس مدید | لیک صورت کیست چون معنی رسید | |
| هر ملک می‌گفت ما را پیش ازین | الفتی می‌بود بر روی زمین | |
| تخم خدمت بر زمین می‌کاشتیم | زان تعلق ما عجب می‌داشتیم | |
| کین تعلق چیست با این خاکمان | چون سرشت ما بدست از آسمان | |
| الف ما انوار با ظلمات چیست | چون تواند نور با ظلمات زیست |