| آدما آن الف از بوی تو بود | زانک جسمت را زمین بد تار و پود | |
| جسم خاکت را ازینجا بافتند | نور پاکت را درینجا یافتند | |
| این که جان ما ز روحت یافتست | پیش پیش از خاک آن می‌تافتست | |
| در زمین بودیم و غافل از زمین | غافل از گنجی که در وی بد دفین | |
| چون سفر فرمود ما را زان مقام | تلخ شد ما را از آن تحویل کام | |
| تا که حجتها همی گفتیم ما | که به جای ما کی آید ای خدا | |
| نور این تسبیح و این تهلیل را | می‌فروشی بهر قال و قیل را | |
| حکم حق گسترد بهر ما بساط | که بگویید ازطریق انبساط | |
| هرچه آید بر زبانتان بی‌حذر | همچو طفلان یگانه با پدر | |
| زانک این دمها چه گر نالایقست | رحمت من بر غضب هم سابقست | |
| از پی اظهار این سبق ای ملک | در تو بنهم داعیه‌ی اشکال و شک | |
| تا بگویی و نگیرم بر تو من | منکر حلمم نیارد دم زدن | |
| صد پدر صد مادر اندر حلم ما | هر نفس زاید در افتد در فنا | |
| حلم ایشان کف بحر حلم ماست | کف رود آید ولی دریا بجاست | |
| خود چه گویم پیش آن در این صدف | نیست الا کف کف کف کف | |
| حق آن کف حق آن دریای صاف | کامتحانی نیست این گفت و نه لاف | |
| از سر مهر و صفا است و خضوع | حق آنکس که بدو دارم رجوع | |
| گر بپیشت امتحانست این هوس | امتحان را امتحان کن یک نفس | |
| سر مپوشان تا پدید آید سرم | امر کن تو هر چه بر وی قادرم | |
| دل مپوشان تا پدید آید دلم | تا قبول آرم هر آنچ قابلم |