| تا قدری قوت خون بشکنی | ضربت آهن خوری ار آهنی | |
| خو مبر از خوردن بیکبارگی | خرده نگهدار بکم خوارگی | |
| شیر ز کم خوردن خود سرکشست | خیره خوری قاعده آتشست | |
| روز بیک قرصه چو خرسند گشت | روشنی چشم خردمند گشت | |
| شب که صبوحی نه به هنگام کرد | خون ز یادش سیه‌اندام کرد | |
| عقل ز بسیار خوری کم شود | دل چو سپر غم سپر غم شود | |
| عقل تو جانیست که جسمش توئی | جان تو گنجی که طلسمش توئی | |
| کی دهد این گنج ترا روشنی | تا تو طلسم در او نشکنی | |
| خاک به نامعتمدی گشت فاش | صحبت نامعتمدی گو مباش | |
| گر همه عمرت به غم آرد به سر | از پی تو غم نخورد غم مخور | |
| گفت به زنگی پدر این خنده چیست | بر سیهی چون تو بباید گریست | |
| گفت چو هستم ز جهان ناامید | روی سیه بهتر و دندان سفید | |
| نیست عجب خنده ز روی سیاه | کابر سیه برق ندارد نگاه | |
| چون تو نداری سر این شهر بند | برق شو و بر همه عالم بخند | |
| خنده طوطی لب شکر شکست | قهقهه پر دهن کبک بست | |
| خنده چو بیوقت گشاید گره | گریه از آن خنده بیوقت به | |
| سوختن و خنده زدن برق‌وار | کوتهی عمر دهد چون شرار | |
| بیطرب این خنده چون شمع چیست | بسکه بر این خنده بباید گریست | |
| تا نزنی خنده دندان نمای | لب به گه خنده به دندان بخای | |
| گریه پر مصلحت دیده نیست | خنده بسیار پسندیده نیست |