| باغ زمانه که بهارش توئی | خانه غم دان که نگارش توئی | |
| سنگ درین خاک مطبق نشان | خاک برین آب معلق نشان | |
| بگذر ازین آب و خیالات او | بر پر ازین خاک و خرابات او | |
| بر مه و خورشید میاور وقوف | مه خور و خورشید شکن چون کسوف | |
| کین مه زرین که درین خرگهست | غول ره عشق خلیل اللهست | |
| روز ترا صبح جگرسوز کرد | چرخت از آن روز بدین روز کرد | |
| گر دل خورشید فروز آوری | روزی از اینروز به روز آوری | |
| اشک فشان نا به گلاب امید | بستری این لوح سیاه و سفید | |
| تا چو عمل سنج سلامت شوی | چرب ترازوی قیامت شوی | |
| دین که قوی دارد بازوت را | راست کند عدل ترازوت را | |
| هیچ هنرپیشه آزاد مرد | در غم دنیا غم دنیا نخورد | |
| چونکه به دنیاست تمنا ترا | دین به نظامی ده و دنیا ترا |