| ستاره دل از داد برداشته | ستمگر شده داد بگذاشته | |
| به آن هم‌نشینان که بودند پیش | خبر داد از اندازه عمر خویش | |
| چنین گفت کایمن مباشید کس | از این هفت هندوی کحلی جرس | |
| که این اختران گر چه فرخ پیند | ز نافرخی نیز خالی نیند | |
| چو نحس اوفتد دور سیارگان | بود دور دور ستمکارگان | |
| شمار ستم تا نیاید به سر | به گیتی نیاید کسی دادگر | |
| چو باز اختر سعد یابد قران | به نیکی رسد کار نیک اختران | |
| فلک تا رسیدن بدان بازگشت | ورقهای ما باری اندر نوشت | |
| چو گفت این پناهنده را کرد یاد | فروبست لب دیده برهم نهاد |