| سیاست نگر تا چه تعظیم کرد | که چرمی چنین را به از سیم کرد | |
| در این کشور از هر چه من دیده‌ام | به اینست و این را پسندیده‌ام | |
| گر این خلق را نیستی این گهر | نبستی کسی حکم کس را کمر | |
| ندارد هنرهای شاهانه کس | بدین یک هنر پادشاهست و بس | |
| چو شه با غنیمت شد از دستبرد | سپاس غنیمت غنیمت شمرد | |
| جهان آفرین را سپاسی تمام | برآراست و انگاه درخواست جام | |
| ز رود خوش و باده خوشگوار | درآمد به بخشش چو ابر بهار | |
| سران سپه را که بردند رنج | به خروارها داد دیبا و گنج | |
| غنی کردشان از زر انداختن | ز نو هر زمان خلعتی ساختن | |
| نماند از سیه سفت محمل کشی | که بر وی ز دیبا نبد مفرشی | |
| طلب کرد مرد زبان بسته را | بیابانی بند بگسسته را | |
| درآمد بیابانی کوه گرد | چو دیگر کسان شاه را سجده کرد | |
| ملک در سراپای آن جانور | به عبرت بسی دید و جنباند سر | |
| ز پیرایه و جوهر و زر و سیم | بدان جانور داد نزلی عظیم | |
| نپذرفت یعنی که با گنج و ساز | بیابانیان را نباشد نیاز | |
| سر گوسفندی بر شه فکند | نمودش که میبایدم گوسفند | |
| شه از گوسفندان پروردنی | وز آنهاکه باشند هم خوردنی | |
| بفرمود دادن بدو بی قیاس | ستد مرد وحشی و بردش سپاس | |
| گله پیشرو کرد از اندازه بیش | به خشنودی آمد به مأوای خویش | |
| در آن مرغزار خوش دل‌گشای | خوش افتاد شه را که خوش بود جای |