| سلبهای زربفت نادوخته | سپرهای چون کوکب افروخته | |
| به خروارها قندز تیغ‌دار | سمور سیه نیز بیش از شمار | |
| ز قاقم نه چندان فرو بسته بند | که تقدیر آن کرد شاید که چند | |
| فروزنده سنجاب و روباه لعل | همان کره اسبان نادیده نعل | |
| وشق نیفه‌های شبستان فروز | چو خال شب افتاده بر روی روز | |
| جز این مایه‌ها نیز بسیار گنج | که آید ضمیر از شمارش به رنج | |
| در آن موینه چون نظر کرد شاه | بهار ارم دید در بزمگاه | |
| به مقدار خود هر یکی را شناخت | که از هر متاعی چه شایست ساخت | |
| برآموده‌ای دید از اندیشه دور | ز سرهای سنجاب و لفج سمور | |
| کهن گشته و موی ازو ریخته | ز نیکوترین جائی آویخته | |
| چو لختی در آن چرمها بنگریست | ندانست کان چرم آموده چیست | |
| بپرسید کاین چرمهای کهن | چه پیرایه را شاید از اصل و بن | |
| یکی روسیش پاسخی داد نغز | کزین پوست می‌زاید آن جمله مغز | |
| به خواری مبین اندرین خشک پوست | که روشنترین نقد این کشور اوست | |
| به نزدیک ما این فرومایه چرم | گرامیترست از بسی موی نرم | |
| هر آن موینه کامد اینجا پدید | بدین چرم بی موی شاید خرید | |
| اگر سیم هر کشوری در عیار | بگردد به هر سکه چون روزگار | |
| نباشد جز این موی ما را درم | نگردد یکی موی ازین موی کم | |
| از آن هیبت آمد ملک را شکوه | که چون بنده فرمان شدند آن گروه | |
| به فرزانه گفتا که در خسروی | سیاست کند دست شه را قوی |