| چو روسان سختی کش سخت مغز | فریبی شنیدند از اینگونه نغز | |
| کشیدند سرها که تا زنده‌ایم | بدین عهد و پیمان سرافکنده‌ایم | |
| بکوشیم کوشیدنی چون نهنگ | نمانیم ازین گلستان بوی و رنگ | |
| بر اعدای دولت شبیخون کنیم | به نوک سنان خاره را خون کنیم | |
| چو دست از سنان سوی خنجر کشیم | بداندیش را دام در سر کشیم | |
| چو روسی سپه را دلی گرم دید | ز نیروی خود کوه را نرم دید | |
| به لشگرگه به تدبیر جنگ | ز دل برد زنگار و ز تیغ زنگ | |
| ز دیگر طرف شاه لشگر شکن | به تدبیر ینشست با انجمن | |
| بزرگان لشگر همه گرد شاه | نشستند چون اختران گرد ماه | |
| قدرخان ز چین گور خان از ختن | دپیس از مداین ولید از یمن | |
| دوالی ز ابخاز و هندی زری | قباد صطخری ز خویشان کی | |
| زریوند گیلی ز مازندران | نیال یل از کشور خاوران | |
| بشک از خراسان و فوم از عراق | بریشاد از ارمن بدین اتفاق | |
| ز یونان و افرنجه و مصرو شام | نه چندانکه بر گفت شاید به نام | |
| جهاندار کرد از غم آزادشان | به دلگرمی امیدها دادشان | |
| چنین گفت کین لشگر جنگجوی | به پیکار شیران نکردند خوی | |
| به دزدی و سالوسی و رهزنی | نمایند مردی و مردافکنی | |
| دو دستی ندیدند شمشیر کس | همان ناچخ و نیزه از پیش و پس | |
| سلاحی و سازی ندارند چست | ز بی آلتان جنگ ناید درست | |
| برهنه تنی چند را در مصاف | چه باشد بریدن ز سر تا به ناف |