| جگر خوردن آیین روسان بود | می‌و نقل کار عروسان بود | |
| ز روی و چینی نیاید نبرد | همه خز و دیبا بود سرخ و زرد | |
| خدا داد ما را چنین دستگاه | خدا داده را چون توان بست راه | |
| اگر دیدمی این غنیمت به خواب | دهانم شدی زین حلاوت پر آب | |
| یکی نیست در جمله‌ی بی تاج زر | به دریا نیابیم چندین گهر | |
| گر این دستگه را به دست آوریم | براقلیم عالم شکست آوریم | |
| جهان را بگیریم و شاهی کنیم | همه ساله صاحب کلاهی کنیم | |
| پس آنکه فرس راند بالای کوه | تنی چند با او شده هم‌گروه | |
| به انگشت بنمود کانک ز دور | جهان در جهان نازنینند و حور | |
| درو درگه از گوهر و گنج پر | به جای سنان و زره لعل و در | |
| همه زین زرین یاقوت کار | کفن پوشهای جواهر نگار | |
| کلاه مرصع برافراشته | قبا تا کف پای بگذاشته | |
| همه فرش دیبا و شعر و حریر | نه در دست نیزه نه در جعبه‌ی تیر | |
| همه عنبرین دار و خلخال پوش | سر زلف پیچیده بالای گوش | |
| سراپای در زیور خسروی | نه پای رونده نه دست قوی | |
| بدان سست پایان پیچیده دست | سکندر چه لشگر تواند شکست | |
| گر افتد بر ایشان سر سوزنی | دهن را گشایند چون روزنی | |
| به تاریخ و تقویم جنگ آورند | مهی در حسابی درنگ آورند | |
| نه آن لشگرند این که روز نبرد | ز خسته کلوخی برآرند گرد | |
| چو ما حمله سازیم یکره ز جای | به یک حمله‌ی ما ندارند پای |