| دلیران شمشیر زن بی شمار | به مردم گزائی چو پیچنده مار | |
| کمند افکنانی که چون تند شیر | درارند سرهای پیلان به زیر | |
| غلامان چینی که در دار و گیر | ز موئی جهانند صد چوبه‌ی تیر | |
| سکندر نه تند اژدهائیست این | جهانرا ستمگر بلائیست این | |
| نه لشگر یکی کوه با او روان | که در زیر او شد زمین ناتوان | |
| ز پیلان دو صد پیل پولاد پوش | که آرند خون زمین را به جوش | |
| یکی دشت بر پیل و بر پیلتن | همه کشور آشوب و لشگر شکن | |
| چو قنطال روسی که سالار بود | شد آگه که گردون بدین کار بود | |
| یکی لشگر انگیخت از هفت روس | به کردار هر هفت کرده عروس | |
| ز برطاس و آلان و خزران گروه | برانگیخت سیلی چو دریا و کوه | |
| ز ایسو زمین تا به خفچاق دشت | زمین را به تیغ و زره در نوشت | |
| سپاهی نه چندان که لشگر شناس | به اندازه‌ی آن رساند قیاس | |
| چو عارض شمرد آنچه در پیش بود | ز نهصد هزارش عدد بیش بود | |
| فرود آمدند از سر راه دور | دو فرسنگی از لشگر شاه دور | |
| به لشگر چنین گفت قنطال روس | که مردافکنان را چه باک از عروس | |
| چنین لشگر خوب نادیده رنج | همه سر بسر کاروانهای گنج | |
| کجا پای دارند با روسیان | چنین نازنینان و ناموسیان | |
| همه گوهرین ساز و زرین ستام | بلورین طبق بلکه بی جاده جام | |
| همه کارشان شرب و مالشگری | نگشته شبی گرد چالشگری | |
| شبانگه به بوی خوش انگیختن | سحرگه به شربت برآمیختن |