| ز هر شاه کامد جهانرا پدید | بدست تو داد آفرینش کلید | |
| ز دریا به دریا تو گردی نشست | بر ایران و توران تو را بود دست | |
| ز پرگار مغرب چو پرداختی | علم بر خط مشرق انداختی | |
| گرفتی جهان جمله بالا و زیر | هنوزت نشد دل ز پیگار سیر | |
| عنان بازکش کاژدها بر رهست | فسانه دراز است و شب کوتهست | |
| سکندر توئی شاه ایران و روم | منم کار فرمای این مرز و بوم | |
| تو را هست چون من بسی سفته گوش | یکی دیگرم من به تندی مکوش | |
| من و تو ز خاکیم و خاک از زمی | همان به که خاکی بود آدمی | |
| همه سروری تا به خاکست و بس | کسی نیست در خاک بهتر ز کس | |
| چو قطره به دریا درانداختند | دگر قطره زو باز نشناختند | |
| حضور تو در صوب این سنگلاخ | دیار مرا نعمتی شد فراخ | |
| بهر نعمتی مرد ایزد شناس | فزونتر کند نزد ایزد سپاس | |
| چو ایزد به من نعمتی بر فزود | سپاس ایزدم چون نباید نمود | |
| کنم تا زیم شکر ایزد بسیچ | کزین به ندارد خردمند هیچ | |
| شنیدم ز چندین خداوند راز | که هر جا که آری تو لشگر فراز | |
| فرستی تنی چند از اهل روم | به بازارگانی بدان مرز و بوم | |
| بدان تا خرند آنچه یابند خورد | طعامی که پیش آید از گرم و سرد | |
| بسوزند و ریزند یکسر به چاه | ندارند تعظیم نعمت نگاه | |
| ذخیره چو زان شهر گردد تهی | تو چون اژدها سر بدانجا نهی | |
| ستانی ز بی برگی آن بوم را | چو آتش که عاجز کند موم را |