| همان نامه‌ی شاه بر خوانده بود | در آن کار حیران فرو مانده بود | |
| به اندیشه‌ی پاک و رای درست | سررشته‌ی کار خود باز جست | |
| نخستین چنان دید رایش صواب | که میثاق شه را نویسد جواب | |
| بفرمود تا کاغذ و کلک و ساز | نویسنده‌ی چینی آرد فراز | |
| جوابی نویسد سزاوار شاه | سخن را در او پایه دارد نگاه | |
| ز ناف قلم دست چابک دبیر | پراکند مشک سیه بر حریر | |
| سخنهای پرورده‌ی دلفریب | که در مغز مردم نماید شکیب | |
| خطابی که امیدواری دهد | عتابی که بر صلح یاری دهد | |
| فسونی که بندد ره جنگ را | فریبی که نرمی دهد سنگ را | |
| زبان بندهائی چو پیکان تیز | دری در تواضع دری در ستیز | |
| طراز سر نامه بود از نخست | به نامی کزو نامها شد درست | |
| خداوند بی یار و یار همه | به خود زنده و زنده‌دار همه | |
| جهان آفرین ایزد کارساز | توانا کن ناتوانا نواز | |
| علم برکش روشنان سپهر | قلم در کش دیو تاریک چهر | |
| روش بخش پرگار جنبش پذیر | سکونت ده نقطه‌ی جای گیر | |
| پدید آور هر چه آمد پدید | رساننده‌ی هر چه خواهد رسید | |
| ز گویا و خاموش و هشیار و مست | کسی بر اسرار او نیست دست | |
| به جز بندگی ناید از هیچکس | خداوندی مطلق اوراست بس | |
| بس از آفرین جهان آفرین | کزو شد پدید آسمان و زمین | |
| سخن رانده در پوزش شهریار | که باد آفرین بر تو از کردگار |