| سوی درگه شهریار آمدند | در آن باغ چون گل به بار آمدند | |
| چو هندو سراپرده‌ی شاه دید | مه خیمه بر خیمه‌ی ماه دید | |
| درآمد زمین را به تارک برفت | پیامی که آورد با شاه گفت | |
| چو پیشینه پیغامها گفته شد | سخن راند از آنها که پذیرفته شد | |
| صفت کرد از آن چار پیکر به شاه | که کس را نبود آنچنان دستگاه | |
| دل شه در آن آرزو جوش یافت | طلب کرد چشم آنچه در گوش یافت | |
| به عزمی که آن تحفه آرد به چنگ | نبود از شتابش زمانی درنگ | |
| پس آنگاه با هندوی نرم گوی | به سوگند و پیمان شد آزرم جوی | |
| بلیناس را با دگر مهتران | فرستاد و سربسته گنجی گران | |
| یکی نامه‌ی کالماس را موم کرد | همه هند را هندوی روم کرد | |
| نبشت از سکندر به کید دلیر | ز تند اژدهائی به غرنده شیر | |
| فریبندگیها درو بی شمار | که آید نویسندگان را به کار | |
| بسی شرط بر عذر آزرم او | برانگیخته با دل گرم او | |
| چو نامه نویس این وثیقت نوشت | مثالی به کافور و عنبر سرشت | |
| بلیناس با کاردانان روم | سوی کید رفتند از آن مرز و بوم | |
| چو دانای رومی در آن ترکتاز | به لشگرگه هندو آمد فراز | |
| دل کید هندو پر از نور یافت | ز کیدی که هندو کند دور یافت | |
| پرستش نمودش به آیین شاه | که صاحب کمر بود و صاحب کلاه | |
| ببوسید بر نامه و پیش برد | کلید خزانه به هندو سپرد | |
| فرو خواند نامه‌ی دبیر دلیر | که از هیبت افتاد گردون به زیر |