| وگر باژگونه بود داوری | که شه میل دارد به کین آوری | |
| ز پرخاش او پیش گیرم رحیل | نیندازم این دبه در پای پیل | |
| چو من سر بگردانم از رزم او | شود باطل از خون من عزم او | |
| اگر رای دارد که کم گیردم | بپایم چه درد شکم گیردم | |
| گر آرد سپه پای من لنگ نیست | دگر سو گریزم جهان تنگ نیست | |
| بلی گر کند عهد با من نخست | به شرطی که آن عهد باشد درست | |
| که نارد به من غدر و غارتگری | وزین در به یکسو نهد داوری | |
| دهم چار چیزش که بی پنجمند | به نوباوگی برتر از انجمند | |
| یکی دختر خود فرستم به شاه | چه دختر که تابنده خورشید و ماه | |
| دویم نوش جامی ز یاقوت ناب | کزو کم نگردد بخوردن شراب | |
| سوم فیلسوفی نهانی گشای | که باشد به راز فلک رهنمای | |
| چهارم پزشگی خردمند و چست | که نالندگان را کند تندرست | |
| بدین تحفه شه را شوم حق شناس | اگر شه پذیرد پذیرم سپاس | |
| فرستاده پذیرفت کین هر چهار | اگر تحفه سازی بر شهریار | |
| در این کشورت شاه نامی کند | به پیوند خویشت گرامی کند | |
| ز نام آوران برکشد نام تو | نتابد سر از جستن کام تو | |
| چو هندو ملک دیدگان پاک مغز | ندارد بدین کار در پای لغز | |
| ز پیران هندو یکی نامدار | فرستاد با قاصد شهریار | |
| بدین شرط پیمانی انگیخته | سخن چرب و شیرین برآمیخته | |
| فرستادگان بازگشتند شاد | همان قاصد پیر هندو نژاد |