| به هند آمدن تیغ هندی به دست | کباب ترم باید از پیل مست | |
| مخور عبره‌ی هند بی‌یاد من | که هندوتر از توست پولاد من | |
| چوسر بایدت سر متاب از خراج | وگر نه نه سر با تو ماند نه تاج | |
| فرستاده آمد به درگاه کید | سخن در هم افکند چون دام صید | |
| فرو گفت با او سخنهای تیز | گدازان‌تر از آتش رستخیز | |
| چو کید آنچنان آتش تیز دید | ازو رستگاری به پرهیز دید | |
| که خوابی در آن داوری دیده بود | ز تعبیر آن خواب ترسیده بود | |
| دگر کز جهانگیری شهریار | خبر داشت کورا سپهرست یار | |
| گه کینه با شاه دارا چه کرد | ز حد حبش تا بخارا چه کرد | |
| نه رای آمدش روی از او تافتن | ز فرمان سوی فتنه بشتافتن | |
| بدانست کو را دران تاب تیز | چگونه ز خود باز دارد ستیز | |
| به خواهش نمودن زبان بر گشاد | بسی آفرین شاه را کرد یاد | |
| که چون در جهان اوست هشیارتر | جهانداری او را سزاوارتر | |
| همش پایه‌ی تخت بر ماه باد | هم آزرم را سوی او راه باد | |
| نبودست جز مهر او کار من | سبب چیست کاید به پیکار من | |
| اگر گنج خواهد فدا سازمش | گر افسر هم از سر بیندازمش | |
| وگر میل دارد به جان خوشم | به دندان گرفته به خدمت کشم | |
| وگر بنده‌ای را فرستد ز راه | سپارم بدو گنج و تخت و کلاه | |
| ز مولائی و چاکری نگذرم | سکندر خداوند و من چاکرم | |
| گر او نازش آرد من آرم نیاز | مگر گردد از بنده خشنود باز |