| کردمش لابهای پنهانی | من عراقی و او خراسانی | |
| با وی از هیچ لابه در نگرفت | پرده از روی کار بر نگرفت | |
| چون زحد رفت خواستاری من | شرمش آمد ز بیقراری من | |
| گفت شهریست در ولایت چین | شهری آراسته چو خلد برین | |
| نام آن شهر شهر مدهوشان | تعزیت خانه سیه پوشان | |
| مردمانی همه به صورت ماه | همه چون ماه در پرند سیاه | |
| هرکرا زان شهر باده‌نوش کند | آن سوادش سیاه‌پوش کند | |
| آنچه در سر نبشت آن سلبست | گرچه ناخوانده قصه‌ای عجبست | |
| گر به خون گردنم بخواهی سفت | بیشتر زین سخن نخواهم گفت | |
| این سخن گفت و رخت بر خر بست | آرزوی مرا در اندر بست | |
| چون بران داستان غنود سرم | داستان گوی دور شد ز برم | |
| قصه گو رفت و قصه ناپیدا | بیم آن بد که من شوم شیدا | |
| چند ازین قصه جستجو کردم | بیدق از هر سوئی فرو کردم | |
| بیش از آن کرده بود فرزین بند | که بر آن قلعه بر شوم به کمند | |
| دادم اندیشه را به صبر فریب | تا شکیبد دلم نداد شکیب | |
| چند پرسیدم آشکار و نهفت | این خبر کس چنانکه بود نگفت | |
| عاقبت مملکت رها کردم | خویشی از خانه پادشا کردم | |
| بردم از جامه و جواهر و گنج | آنچه ز اندیشه باز دارد رنج | |
| نام آن شهر باز پرسیدم | رفتم وآنچه خواستم دیدم | |
| شهری آراسته چو باغ ارم | هریک از مشک برکشیده علم |