| هیچکس با تو تاجور نشدند | همه در سر شدند و سر نشدند | |
| آنچه ما بنده دیده‌ایم ز شاه | کس ندیدست از سپید و سیاه | |
| دیو را بست و اژدها را سوخت | پیل را کشت و کرگدن را دوخت | |
| شیر بگذار و گور نخچیرست | دام و دد خود نشانه تیرست | |
| به جز او کیست کو به وقت شکار | گردن گور درکشد به کنار | |
| گاه سازد هدف ز خال پلنگ | گاه دندان کند ز کام نهنگ | |
| گه در ابروی هند چین فکند | گه به هندی سپاه چین شکند | |
| گه ز فغفور باج بستاند | گه ز قیصر خراج بستاند | |
| گرچه شیر افکنان بسی بودند | کز دهن مغز شیر پالودند | |
| شیر مرد اوست کو به سیصد مرد | قهر سیصد هزار دشمن کرد | |
| قصه خسروان پیشینه | هست پیدا ز مهر و از کینه | |
| گر برآورد هر کسی نامی | بود با لشگری به ایامی | |
| در مصافی چنین به چندان مرد | آنچه او کرد کس نیارد کرد | |
| چون ز شاهان شمار برگیرند | زو یکی با هزار برگیرند | |
| هریکی را یکی نشان باشد | او به تنها همه جهان باشد | |
| لخت بر هر سری که سخت کند | چون در طارمش دو لخت کند | |
| تیرش ار سوی سنگ خاره شود | سنگ چون ریگ پاره‌پاره شود | |
| نوش بخشد به مهره مار سنان | مار گیرد به اژدهای عنان | |
| هر تنی کو خلاف او سازد | شمع‌وارش زمانه بگدازد | |
| سر که بر تیغ او برون آید | زان سر البته بوی خون آید |