| به جائی امن آرامیده مرغی داشت ماوایی | صدای شهپر شاهین برآمد ناگه از جائی | |
| عقابی در رسید از اوج استیلا و پیش وی | به جز تسلیم نتوانست صید ناتوانائی | |
| شکارانداز صیادی برآمد تیغ کین بر کف | فکند آشوب در وحشی شکاری بند برپائی | |
| به برج خویش ساکن بود ثابت کوکبی ناگه | چو سیمایش به بحر اضطراب افکند سیمائی | |
| تنی کز جا نجنبیدی ز آشوب قیامت هم | قیام‌انگیز وی گردید فرقد و بالائی | |
| ز گرد ره به تاراج دل افتادند چشمانش | چنان کافتند غارت پیشگان درخوان یغمائی | |
| زبانی داده‌اند از عشوه آن چشم سخنگو را | که در گوش خرد صد حرف می‌گوید به ایمائی | |
| زمین فرسایی از سجده‌های شکر واجب شد | که سر در کلبه‌ی من زد کله بر آسمان سائی | |
| پی عذر قدومت محتشم تا دم آخر | بر آن در جبهه‌سائی آستان از سجده فرسائی |