| زن گیر که خود به خون دلیر است | زن باشد زن اگرچه شیر است | |
| زین غم چو نمی‌توان بریدن | تن در دادم به غم کشیدن | |
| لیکن جگرم به زیر خونست | کان یار که بی من است چونست | |
| بی من ورق که می‌شمارد | ایام چگونه می‌گذارد | |
| صاحب سفر کدام راهست | سفره‌اش به کدام خانقاهست | |
| هم صحبتی که می‌گزیند | یارش که وبا که می‌نشیند | |
| گر هستی از آن مسافر آگاه | ما را خبری بده در این راه | |
| چون من ز وی این سخن شنیدم | خاموش بدن روا ندیدم | |
| آن نقش که بودم از تو معلوم | بر دل زدمش چو مهر بر موم | |
| کان شیفته ز خود رمیده | هست از همه دوستان بریده | |
| باد است ز عشق تو به دستش | گور است و گوزن هم نشستش | |
| عشق تو شکسته بودش از درد | مرگ پدرش شکسته‌تر کرد | |
| بیند همه روز خار بر خار | زینگونه فتاده کار در کار | |
| گه قصه محنت تو خواند | وز دیده هزار سیل راند | |
| گه مرثیت پدر کند ساز | وز سنگ سیه برآرد آواز | |
| وانکه ز قصاید حلالت | کاموخته‌ام ز حسب حالت | |
| خواندم دو سه بیت پیش آن ماه | زانسان که برآمد از دلش آه | |
| لرزید به جای و سر فرو برد | دور از تو چنانکه گفتم او مرد | |
| بعد از نفسی که سر برآورد | آهی دیگر از جگر برآورد | |
| بگریست به های های و فریاد | کرد از پدرت به نوحه در یاد |