| در طرف چنان شکارگاهی | خرسند شده به گرد راهی | |
| گرگی که به زور شیر باشد | روبه به ازو چو سیر باشد | |
| بازی که نشد به خورد محتاج | رغبت نکند به هیچ دراج | |
| خشگار گرسنه را کلیچ است | باسیری نان میده هیچ است | |
| چون طبع به اشتها شود گرم | گاورس درشت را کند نرم | |
| حلوا که طعام نوش بهر است | در هیضه‌خوری به جای زهر است | |
| مجنون که ز نوش بود بی‌بهر | می‌خورد نوالهای چون زهر | |
| می‌داد ز راه بینوائی | کالای کساد را روائی | |
| نه نه غم او نه آنچنان بود | کز غایت او غمی توان بود | |
| کان غم که بدو برات می‌داد | از بند خودش نجات می‌داد | |
| در جستن گنج رنج می‌برد | بی‌آنکه رهی به گنج می‌برد | |
| شخصی ز قبیله بنی‌سعد | بگذشت بر او چو طالع سعد | |
| دیدش به کناره سرابی | افتاده خراب در خرابی | |
| چون لنگر بیت خویشتن لنگ | معنیش فراخ و قافیت تنگ | |
| یعنی که کسی ندارم از پس | بی‌فافیت است مرد بی کس | |
| چون طالع خویشتن کمان گیر | در سجده کمان و در وفا تیر | |
| یعنی که وبالش آن نشانداشت | کامیزش تیر در کمان داشت | |
| جز ناله کسی نداشت همدم | جز سایه کسی نیافت محرم | |
| مرد گذرنده چون در او دید | شکلی و شمایلی نکو دید | |
| پرسید سخن زهر شماری | جز خامشیش ندید کاری |