ای نام تو بهترین سرآغاز
|
|
بینام تو نامه کی کنم باز
|
ای یاد تو مونس روانم
|
|
جز نام تو نیست بر زبانم
|
ای کار گشای هر چه هستند
|
|
نام تو کلید هر چه بستند
|
ای هیچ خطی نگشته ز اول
|
|
بیحجت نام تو مسجل
|
ای هست کن اساس هستی
|
|
کوته ز درت دراز دستی
|
ای خطبه تو تبارک الله
|
|
فیض تو همیشه بارک الله
|
ای هفت عروس نه عماری
|
|
بر درگه تو به پرده داری
|
ای هست نه بر طریق چونی
|
|
دانای برونی و درونی
|
ای هرچه رمیده وارمیده
|
|
در کن فیکون تو آفریده
|
ای واهب عقل و باعث جان
|
|
با حکم تو سهت و نیست یکسان
|
ای محرم عالم تحیر
|
|
عالم ز تو هم تهی و هم پر
|
ای تو به صفات خویش موصوف
|
|
ای نهی تو منکر امر معروف
|
ای امر تو را نفاذ مطلق
|
|
وز امر تو کائنات مشتق
|
ای مقصد همت بلندان
|
|
مقصود دل نیازمندان
|
ای سرمه کش بلند بینان
|
|
در باز کن درون نشینان
|
ای بر ورق تو درس ایام
|
|
ز آغاز رسیده تا به انجام
|
صاحب توئی آن دگر غلامند
|
|
سلطان توئی آن دگر کدامند
|
راه تو به نور لایزالی
|
|
از شرک و شریک هر دو خالی
|
در صنع تو کامد از عدد بیش
|
|
عاجز شده عقل علت اندیش
|
ترتیب جهان چنانکه بایست
|
|
کردی به مثابتی که شایست
|
بر ابلق صبح و ادهم شام
|
|
حکم تو زد این طویله بام
|
گر هفت گره به چرخ دادی
|
|
هفتاد گره بدو گشادی
|
خاکستری ار ز خاک سودی
|
|
صد آینه را بدان زدودی
|
بر هر ورقی که حرف راندی
|
|
نقش همه در دو حرف خواندی
|
بیکوه کنی ز کاف و نونی
|
|
کردی تو سپهر بیستونی
|
هر جا که خزینه شگرفست
|
|
قفلش به کلید این دو حرفست
|
حرفی به غلط رها نکردی
|
|
یک نکته درو خطا نکردی
|
در عالم عالم آفریدن
|
|
به زین نتوان رقم کشیدن
|
هر دم نه به حق دسترنجی
|
|
بخشی به من خراب گنجی
|
گنج تو به بذل کم نیاید
|
|
وز گنج کس این کرم نیاید
|
از قسمت بندگی و شاهی
|
|
دولت تو دهی بهر که خواهی
|
از آتش ظلم و دود مظلوم
|
|
احوال همه تراست معلوم
|
هم قصه نانموده دانی
|
|
هم نامه نانوشته خوانی
|
عقل آبله پای و کوی تاریک
|
|
وآنگاه رهی چو موی باریک
|
توفیق تو گر نه ره نماید
|
|
این عقده به عقل کی گشاید
|
عقل از در تو بصر فروزد
|
|
گر پای درون نهد بسوزد
|
ای عقل مرا کفایت از تو
|
|
جستن ز من و هدایت از تو
|
من بددل و راه بیمناکست
|
|
چون راهنما توئی چه باکست
|
عاجز شدم از گرانی بار
|
|
طاقت نه چگونه باشد این کار
|
میکوشم و در تنم توان نیست
|
|
کازرم تو هست باک از آن نیست
|
گر لطف کنی و گر کنی قهر
|
|
پیش تو یکی است نوش یا زهر
|
شک نیست در اینکه من اسیرم
|
|
کز لطف زیم ز قهر میرم
|
یا شربت لطف دار پیشم
|
|
یا قهر مکن به قهر خویشم
|
گر قهر سزای ماست آخر
|
|
هم لطف برای ماست آخر
|
تا در نقسم عنایتی هست
|
|
فتراک تو کی گذارم از دست
|
وآن دم که نفس به آخر آید
|
|
هم خطبه نام تو سراید
|
وآن لحظه که مرگ را بسیجم
|
|
هم نام تو در حنوط پیچم
|
چون گرد شود وجود پستم
|
|
هرجا که روم تو را پرستم
|
در عصمت اینچنین حصاری
|
|
شیطان رجیم کیست باری
|
چون حرز توام حمایل آمود
|
|
سرهنگی دیو کی کند سود
|
احرام گرفتهام به کویت
|
|
لبیک زنان به جستجویت
|
احرام شکن بسی است زنهار
|
|
ز احرام شکستنم نگهدار
|
من بیکس و رخنها نهانی
|
|
هان ای کس بیکسان تو دانی
|
چون نیست به جز تو دستگیرم
|
|
هست از کرم تو ناگزیرم
|
یک ذره ز کیمیای اخلاص
|
|
گر بر مس من زنی شوم خاص
|
آنجا که دهی ز لطف یک تاب
|
|
زر گردد خاک و در شود آب
|
من گر گهرم و گر سفالم
|
|
پیرایه توست روی مالم
|
از عطر تو لافد آستینم
|
|
گر عودم و گر درمنه اینم
|
پیش تو نه دین نه طاعت آرم
|
|
افلاس تهی شفاعت آرم
|
تا غرق نشد سفینه در آب
|
|
رحمت کن و دستگیر و دریاب
|
بردار مرا که اوفتادم
|
|
وز مرکب جهل خود پیادم
|
هم تو به عنایت الهی
|
|
آنجا قدمم رسان که خواهی
|
از ظلمت خود رهائیم ده
|
|
با نور خود آشنائیم ده
|
تا چند مرا ز بیم و امید
|
|
پروانه دهی به ماه و خورشید
|
تا کی به نیاز هر نوالم
|
|
بر شاه و شبان کنی حوالم
|
از خوان تو با نعیمتر چیست
|
|
وز حضرت تو کریمتر کیست
|
از خرمن خویش ده زکاتم
|
|
منویس به این و آن براتم
|
تا مزرعه چو من خرابی
|
|
آباد شود به خاک و آبی
|
خاکی ده از آستان خویشم
|
|
وابی که دغل برد ز پیشم
|
روزی که مرا ز من ستانی
|
|
ضایع مکن از من آنچه مانی
|
وآندم که مرا به من دهی باز
|
|
یک سایه ز لطف بر من انداز
|
آن سایه نه کز چراغ دور است
|
|
آن سایه که آن چراغ نوراست
|
تا با تو چو سایه نور گردم
|
|
چون نور ز سایه دور گردم
|
با هر که نفس برآرم اینجا
|
|
روزیش فروگذارم اینجا
|
درهای همه ز عهد خالیست
|
|
الا در تو که لایزالیست
|
هر عهد که هست در حیاتست
|
|
عهد از پس مرگ بیثباتست
|
چون عهد تو هست جاودانی
|
|
یعنی که به مرگ و زندگانی
|
چندانکه قرار عهد یابم
|
|
از عهد تو روی برنتابم
|
بییاد توام نفس نیاید
|
|
با یاد تو یاد کس نیاید
|
اول که نیافریده بودم
|
|
وین تعبیهها ندیده بودم
|
کیمخت اگر از زمیم کردی
|
|
با زاز زمیم ادیم کردی
|
بر صورت من ز روی هستی
|
|
آرایش آفرین تو بستی
|
واکنون که نشانه گاه جودم
|
|
تا باز عدم شود وجودم
|
هرجا که نشاندیم نشستم
|
|
وآنجا که بریم زیر دستم
|
گردیده رهیت من در این راه
|
|
گه بر سر تخت و گه بن چاه
|
گر پیر بوم و گر جوانم
|
|
ره مختلف است و من همانم
|
از حال به حال اگر بگردم
|
|
هم بر رق اولین نوردم
|
بیجاحتم آفریدی اول
|
|
آخر نگذاریم معطل
|
گر مرگ رسد چرا هراسم
|
|
کان راه بتست میشناسم
|
این مرگ نه، باغ و بوستانست
|
|
کو راه سرای دوستانست
|
تا چند کنم ز مرگ فریاد
|
|
چون مرگ ازوست مرگ من باد
|
گر بنگرم آن چنان که رایست
|
|
این مرگ نه مرگ نقل جایست
|
از خورد گهی به خوابگاهی
|
|
وز خوابگهی به بزم شاهی
|
خوابی که به بزم تست راهش
|
|
گردن نکشم ز خوابگاهش
|
چون شوق تو هست خانه خیزم
|
|
خوش خسبم و شادمانه خیزم
|
گر بنده نظامی از سر درد
|
|
در نظم دعا دلیریی کرد
|
از بحر تو بینم ابر خیزش
|
|
گر قطره برون دهد مریزش
|
گر صد لغت از زبان گشاید
|
|
در هر لغتی ترا ستاید
|
هم در تو به صد هزار تشویر
|
|
دارد رقم هزار تقصیر
|
ور دم نزند چو تنگ حالان
|
|
دانی که لغت زبان لالان
|
گر تن حبشی سرشته تست
|
|
ور خط ختنی نبشته تست
|
گر هر چه نبشتهای بشوئی
|
|
شویم دهن از زیاده گوئی
|
ور باز به داورم نشانی
|
|
ای داور داوران تو دانی
|
زان پیش کاجل فرا رسد تنگ
|
|
و ایام عنان ستاند از چنگ
|
ره باز ده از ره قبولم
|
|
بر روضه تربت رسولم
|